Fenerbahçeli ARİF- ÇANAKKALE GEÇİLMEZ...
Formasını yıkıyordu Arif, pek de kirleniyordu topraktan.
-Arif son maçınızda da muvaffak olmuşsunuz, hayırlı olsun.
-Öyle oldu, sağolsun arkadaşlar, çok fedakar oynuyorlar.
Gösterdiği bu mütevazılığın farkına varıp;
-Arif ya sen? Her seferinde şaşırıyoruz sana, buradan kalkıp o Cuma ligi maçlarına nasıl da gidiyorsun, hayret ediyoruz inan ki...
-Gitmeliyim,ve inan ne oluyorsa oluyor ben kendimi bir anda sahada buluyorum, o zaman farkediyorum cepheden kalkıp da takımıma geldiğimi. Öyle işlemiş içime, Allah bana kuvvet verdiği sürece de gideceğim. Hem arkadaşlarım da beni beklerler.
-Peki onca yol gidiyorsun Arif, nasıl oluyor da çıktığın sahada yorgunluktan yığılıp kalmıyorsun ?
-Ben Fenerbahçe’nin sporcusuyum. Ben yere yığılacaksam, o da bu cephede olabilir ancak.
Cephedeki o akşam yorucu geçmişti, diğer akşamlar gibi, uykuya hasret yürekler vatanları uğrunda uykudan daha fazlasını çoktan feda etmişlerdi bile, uyku da neydi ama pek de zor oluyordu dinç kalmak, destanlar böyle yazılmalıydı zaten, bu vatan böyle çıkacaktı aydınlığa, uyku uyumayı torunlarının rahat uyuması için çoktan unutmuşlardı. Torunlarının içeceği sıcak çorbaları düşünüp her gece kıt kanaat pay ettikleri yemekleri onlara ziyafet gibi geliyordu.
Arif yine komutanlarından iznini alıp yola koyulmuştu Fenerbahçe için.. Gidecekti.. Gidecek ve Atasının takımına hizmetini edecek ve cephesine geri dönecekti. At üstünde o uzun yol, içindeki heyecan ile ona sanki ufak bir adım gibi geliyordu ucunda Fenerbahçesi olunca. Tıpkı arkadaşına anlattığı gibi, o uzun yolda hiç yorulmadan bir anda yine sahada buluvermişti kendini. Arkadaşlarıyla kucaklaştı, haketmek için varlığını ortaya koyduğu iki numaralı formasını sırtına geçirdi gururla... Maçtan sonra hemen yine yola çıkacağı için topun kaçtığı zamanlarda ancak hasret gideriyordu arkadaşlarıyla, az da olsa sohbet edebiliyor pek yakında inşallah vatanının müdafaası başarıyla bittikten sonra daha sık birlikte olacaklarını müjdeliyordu. Maç sonunda atına binip cephe yolunu tutacak olması O’nda ne burukluk yaratıyordu ne de endişe. Maç bitmişti velhasıl, yormuştu mücadele, az bir süre soluklandıktan sonra atını eğerledi, cephe O’nu beklerdi. Fenerbahçesi'nin müdafaasını muvaffakiyetle tamamladıktan sonra vatanının müdafaasını yapmak için yola koyuldu. Arkadaşlarının gıpta dolu bakışları arasında, kendisine hazırladıkları yolluk ile yavaş yavaş kayboldu gözden. Cephe O’nu beklerdi.
Varmıştı cephesine, bir evinden kalkmış diğer bir evine gelmişti, huzurluydu. Fenerbahçesine olan ödevini yerine getirmiş, bir başka ait olduğu yerdeydi çok şükür. Belki de az bir zaman kalmıştı uyuması için, duasını da eksik etmedi, O’na bu yollarda geçen zamanı hissettirmeyene duasını etti, vatanını kanının son damlasına kadar savunacağının sözünü her gece olduğu gibi bu gece de verip belki de sadece birkaç dakika sonra kalkacağı uykusuna yattı...
İdman Yurdu sahaya çıkmıştı, Fenerbahçe de o ihtişamlı armasıyla hazırlanıyordu yavaş yavaş. Arif de geldikten sonra son oyun planlarını yapıp başlayacaklardı. Takımların belirlenen vakitten biraz daha geç başlamaları anlayış ile karşılanıyordu özel durumlarda. Bundan daha özel bir durum olurmuydu Fenerbahçe için, Arif yoktu daha, İdman Yurdu idarecileri de “Ne zaman gelir o zaman başlarız” demişlerdi zaten büyük centilmenlik ile... Beklenen de buydu zaten.
Takımlar soğumamak için hafif koşularını yapıyorlardı.
-Bugün Arif’in kanadında oynayacak rakip çok tez bir sporcu
-Arif’in kanadında oynuyor öyle mi ?
-Öyle...
-Tamam mesele yok o halde
O kadar da iyiydi Arif, O var ise müdafada sorun yok demekti. Efendiliğinin yanı sıra sahaya birlikte çıktığı formasının hakkını vermeden çıkmazdı sahadan.
Bir hayli zaman geçmişti, akşam üzeri yaklaşmış Papazın Çayırı ‘na kısa süre sonra karanlık çökmeye başlayacaktı, ama kimse de bir hareket yoktu maça başlamak için. Çünkü Arif gelecekti daha...
Ne olduysa o anda oldu. O kara haber geldi. Arif gelemedi ama o kara haber geldi. Ne akşamüzeri ne geceyarısı, Papazın Çayırı 'na hiç bu kadar kara bir karanlık çökmemişti daha önce... Arif gelemedi, vatanın müdafaasında göğsüne isabet eden bir kurşuna engel olamamıştı. O kurşunun vatanına isabet etmesine engel olmuş, görevini yapmıştı halbuki... Gerçekten de yere yıkıldığı yer cephe olmuştu arkadaşına anlattığı gibi, yere düşerken başını koyduğu vatan toprağı O’nu büyük memnuniyetle kabul etmişti, vatanı için siper olan bedeni diğer şehitlerimiz gibi artık vatan topraklarına karışmıştı.
Fenerbahçeli sporcuları saran matem artık gözlerden boşalan gözyaşına dönüşmüştü, durduramıyorlardı, hıçkırarak ağlayanlardan akan gözyaşlarında hüznün en saf haline tanık olunuyordu. Kimse inanmıyordu bu haberin gerçekliğine “Arif gelecek korkmayın” bağırışları halen duyuluyordu kalabalık içerisinden...
Saha kenarına bir sandalye çekildi, kara haberi getiren haberciden alınan eşyaları arasından tertemiz iki numaralı Fenerbahçe forması sandalyeye konuldu. İşte Arif gelmişti, arkadaşları O’na olan son görevlerini yerine getirmek için on kişi, gözyaşları ile birlikte çıktılar sahaya. Arif’in göğsüne giren o bir kurşunu temsil eden yedikleri tek bir golden sonra tarihlerinin en farklı skoru ile 11-1 galip ayrıldılar maçtan...
Maçtan sonra Arif’in formasını saha kenarından alıp saha ortasına bıraktılar, ve kahrolmuş yürekleri ile çıktılar sahadan. Arif’in forması sahadaydı, ruhu ile birlikte...
Kararan sahada kalan Arif son kez haykırdı, Cephede Çanakkale, Sahada Fenerbahçe geçilmez
tüyleriniz diken diken oldu mu?
Konu: FENERBAHÇELİ ARİF MUTLAKA OKUYUN 
kim yazdıysa ellerine sağlık vallahi,eyvallah kardeşm.. 
